Czas powstania: 1. poł. XIX w.

Materiał: glina, drewno

Technika: garncarska

Wymiary: wys. 23cm; śr.podst.8,7cm; dł.pokr.32cm

Nr inw.: MCh/E-271

Dwojaki składają się z dwóch jednakowych, formowanych na kole garncarskim pojemników, z obu stron złączonych ze sobą paskami gliny. Zaopatrzone są w jedno wspólne ucho, umieszczone poprzecznie, łączące obydwa garnuszki. Pokryte glazurą, wewnątrz w kolorze jasnobrązowym i zielonym, na zewnątrz popielatym z zielenią. Brzusiec ozdobiony malowanymi zielonymi gałązkami, przeplatanymi jasnobrązowym paskiem, ucho zielonymi kropkami. Dno na zewnątrz nie jest szkliwione. Garnuszki zaopatrzone są we wspólną drewnianą przykrywkę, o owalnym kształcie z przewężeniem pomiędzy naczyniami  i znajdującym się w centralnej części otworem na ucho.

Dwojaki były formą naczyń używanych powszechnie w wielu regionach Polski, także na Kaszubach. Używano ich do transportowania posiłku osobom pracującym w polu, który zazwyczaj składał się z polewki, czyli zupy oraz kaszy bądź ziemniaków. Często zajęcie to powierzano dzieciom, które przynosiły pożywienie, a później odnosiły puste naczynia do domu.  Dwojaki pierwotnie wytwarzane w tradycyjny sposób – z gliny, na kole garncarskim, w poł. XIX w. zostały zastąpione przez produkowane fabrycznie  emaliowane oraz blaszane.

M.Cz.R.

Literatura:

Kwaśniewska A., Rzemiosło garncarskie na terenie Kaszub od końca XVIII wieku do 1939 r., Gdańsk 2006

Łukasiewicz J. Słowniczek terminów technicznych , nazw potocznych i określeń używanych przez garncarzy, [w:] Arszyńska E. (red), Polskie garncarstwo ludowe 1978, Toruń 1981