Czas powstania: II wiek, okres wpływów rzymskich

Materiał: glina

Technika: ręcznie lepiona, wypał redukcyjny

Wymiary: wysokość – 25,8 cm; średnica otworu – 16,4 – 17,4 cm; średnica dna – 13,4 cm

Nr inw.: MCh/A – 197

Popielnica została odkryta w trakcie prac wykopaliskowych prowadzonych w 1985 r.  na stanowisku nr 2 w Leśnie, gm. Brusy przez ekspedycję archeologiczną kierowaną przez dr. Krzysztofa Walentę z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego.

Jest to naczynie barwy szaro-czarnej, o powierzchni górą gładzonej, a dołem chropowaconej. Popielnica posiada baniasty brzusiec oraz niewyodrębnioną krawędź, przechodzącą w szyjkę, która oddzielona jest od brzuśca plastycznym uskokiem. Przy krawędzi znajdują się dwa walcowate ucha. Dno naczynia jest płaskie i lekko wyodrębnione. Jego górna powierzchnia zdobiona jest ornamentem trójkątów na przemian gładzonych i chropowaconych, co jest cechą często pojawiającą się na naczyniach kultury wielbarskiej.

Naczynie pochodzi z grobu popielnicowego nr 11, gdzie pełniło funkcję urny. W popielnicy znajdowały się przepalone kości mężczyzny zmarłego między 40. a 55. rokiem życia. Wyposażenie grobu stanowił trójkątny, brązowy przedmiot z pozostałościami nitów, który został wstępnie zidentyfikowany jako rozdzielacz, pełniący funkcje okucia lub dekoracji pasa. 

Literatura:

A. Kokowski, Goci między Bałtykiem a Morzem Czarnym, [w:] Wandalowie. Strażnicy bursztynowego szlaku. Katalog wystawy, Lublin-Warszawa 2004, s. 225-252.

K. Walenta, Leśno i mikroregion w okresie rzymskim, Chojnice 2009, s. 39-40.

P. W.