Antygona – arcydzieło Sofoklesa
Antygona – arcydzieło Sofoklesa
tytuł – Antigona
autor - Sophoclis
wydawnictwo - Apud Ernestum Fleischerum
miejsce i rok wydania – Lipsk 1830
wydanie - trzecie
wymiary – wys. 17 cm x szer. 11 cm
nr inw. MCh/B/6958
W księgozbiorze biblioteki muzealnej znajduje się SOPHOCLIS ANTIGONA – wydanie trzecie z przypisami Godofrieda Hermanna. Dzieło zostało wydane w 1830 roku w Lipsku przez Apud Ernestum Fleischerum (zapisane starym sposobem zapisu cyfr rzymskich z tzw. „odwróconym C”).
Autor dzieła - Sofokles – żył w V w. p.n.e. Był tragikiem greckim, politykiem, dowódcą oraz kapłanem. Żył długo, bo aż blisko 90 lat i w ciągu swojego życia napisał 123 tragedie i dramaty satyrowe, z których w całości zachowało się jedynie 7, a jeden – Edyp w Kolonos dokończony został przez wnuka Sofoklesa i wystawiony po śmierci tragika. Niejednokrotnie zdobywał pierwsze miejsce na zawodach tragediowych, często także pokonując sławnego dramaturga Ajschylosa. W swoich utworach ukazywał bohaterów niezwykle ludzkich, dążących do walki ze złem oraz losem, kończącej się najczęściej potępieniem i ich zgubą jednak, za pośrednictwem której osiągali pełnię człowieczeństwa. Sofokles dokonał wielu modyfikacji istniejących zasad w teatrze, m.in. wprowadził trzeciego aktora, zwiększył liczebność chóru, wprowadził monolog. a także zerwał z klasyczną konwencją trylogii komediowej, którą wieńczył dramat satyrowy.
Antygona należy do cyklu tebańskiego Sofoklesa, jest zwieńczeniem trylogii losów rodu Labdakidów oraz źródłem katharsis – oczyszczenia przez wywołane uczucia, które przeradzają się w zrozumienie losu i pogodzenia się z nim – dla widzów. Tragedia ma charakter podniosły i umoralniający, pokazuje szeroką paletę postaci od buntowniczej Antygony przez pokorną Ismenę do bezwzględnego Kreona. Wydanie lipskie jest napisane po łacinie z tekstem tragedii w oryginalnej grece. Dzieło poprzedzone jest wstępem Hermanna, po którym dopiero zaczyna się właściwa Antygona. Jest to historia rodzinnej miłości, oddaniu tradycji, buntu, żalu i pychy. Określa się ją mianem arcydzieła.
Sandra Kerszk