Jeszcze kilkadziesiąt lat temu opisywany przedmiot stanowił niezbędny element wyposażenia pierwszoklasisty. Tabliczka o wymiarach 20,4 x 28,3 cm, wykonana została z prostokątnego, płaskiego kawałka skały łupkowej, umieszczonego w drewnianej ramce. Znajdujący się w krótszej krawędzi otwór służył do przewleczenia sznurka i umożliwiał jej powieszenie. Z lewej strony otworu przedstawiono koniczynę, z prawej numerację: № 5. Służyła do nauki pisania i rachunków, w związku z tym na jednej stronie tablicy wyryte były linie, a na drugiej kratki. Na tabliczce pisano specjalnym, łupkowym lub kredowym rysikiem. Powierzchnie oczyszczano za pomocą wilgotnej gąbki. Tak więc, w przeciwieństwie do zeszytów można było ją używać wielokrotnie, co miało istotne znaczenie w początkowym okresie edukacji. Funkcjonalność, dostępność materiału i czynniki natury ekonomicznej sprawiły, iż w Niemczech gdzie używane były już w XIV w., tabliczki łupkowe funkcjonowały do lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. Niestety, ten łatwy sposób usuwania danych uniemożliwia nam dziś ocenę postępów w nauce jej właściciela.