Wieniec dożynkowy – korona
autor: Aniela Podjaska / Lubnia
czas powstania: 1986 r.
wymiary części plecionej: wys.: 75 cm, szer. 30 cm
nr. inw.: MCh/Dep.E-1

Podstawę konstrukcji tworzy zbity z poziomo ułożonych, grubych listewek krzyż, wraz z dodatkową, umieszczoną pionowo w miejscu skrzyżowania jego ramion listewką o kwadratowym przekroju, oplecioną ozdobnie słomą. Pozostała część korony sporządzona została z plecionych spiralnie, ażurowych sznurów słomianych o czterech grubościach. Najgrubszy z nich tworzy okrąg ułożony bezpośrednio na krzyżaku i przymocowany do końców deseczek. Pozostałe ułożono w ozdobne łuki i pionowo przymocowane sznury. Wieniec przyozdobiony został dodatkowo kłosami zboża, suszonymi kwiatami oraz różnokolorowymi wstążkami upiętymi w kokardki i swobodnie zwisającymi pod wieńcem.

Sporządzanie wieńców dożynkowych było i w lekko zmienionej formie wciąż jest, nieodłącznym elementem świętowania z powodu zakończenia żniw. Na kaszubskiej wsi,  w dniu dożynek, koronę taką ze śpiewem na ustach zanoszono do domu gospodarza, który przyjmował ją od robotników przez okno i zawieszał w sieni chałupy, gdzie plecionka zajmowała honorowe miejsce przez kolejny rok. Z czasem wykształcił się zwyczaj święcenia dożynkowych wieńców oraz urządzania konkursów na najpiękniejszy we wsi/gminie.